Насупрот људима који осматрају, анализирају и процењују особе са којима проводе време, постоје и они који се знатно више ослањају на инстинкт и осећај. Управо тој другој групи припадам и ја. Није то толико ни чудно — зар се један имигрант са Сатурна може ослонити на рационалност у свету који не познаје?
Шалу на страну. На први поглед, многи би рекли да је ослањање на осећај ризично. И јесте, није спорно. Међутим, ослањање на процену и анализу људи са собом повлачи неколико услова: непходна је изнадпросечна интелигенција, висок ниво опажања, склоност ка разумевању психологије итд. Не сматрам себе глупим, али нисам сигуран да сам дорастао оваквом начину анализирања.
Са друге стране, заиста могу рећи да ме осећај јако ретко превари. Баш због тога, временом сам научио да му се препустим. То више није свесна радња, већ готово подсвесна. Ако бих желео да ову мисао изразим лирски, рекао бих да ме према људима води срце, а од њих ме одводи разум.
Наравно, није све тако идеално. Осећај ме готово никада не превари, али када се то деси, последице су катаклизмичне јер са собом доносе не само разочарање, већ и степен сумње у властити суд.
Срећом, већ дуго нисам имао такву ситуацију.
Можда сам оматорио, или се на утисак о људима ипак прошверцује и одређена доза разума коју називају и искуство.
П.С.
Постоји, нажалост, једна посебна врста осећаја која ме у последњих неколико година редовно вара, али то је нека нова прича.
П.С.
Постоји, нажалост, једна посебна врста осећаја која ме у последњих неколико година редовно вара, али то је нека нова прича.
Нема коментара:
Постави коментар